Over dit werk schreef ik eerder in mijn blog, lees nog maar eens terug. Ik heb er een gedicht bijgeschreven en dat in de vorm van verterend papier verwerkt in het “schilderij”. Het is een uniek werk geworden waar ik trots op ben. Ik heb het kado gedaan aan Ellis Deelen bij haar pensioeneren. In terugblikken op je leven, en vooral de laatste fase zo rond je zestigste, biedt het beeld en het gedicht de weg naar afscheid nemen. Afscheid van het oude kader van erkenning en van eigenwaarde. Je bent soeverein en hebt per definitie waarde en geen erkenning nodig.  Wellicht heb je nog iets unieks te bieden aan iemand die je nodig heeft,  maar je bent niet langer de slaaf van de maatschappij en notoire geldverzamelaars.