Momenteel ben ik erg in gedachten bezig met veronderstelde verschillen in beleving van het leven, toen en nu. De beleving van de snelheid, van grotere verschillen tussen hoogtepunten en dieptepunten en de toenemende vluchtigheid van “beleven”. Soms en wat rare mix van melancholie, verbazing en verstilling, maar geen cynisme. Op basis van dit korte gedicht ben ik nu bezig met een gedachte en gedicht over steeds hogere welvaart op basis van steeds grotere en snellere uitwassen in negatieve en positieve beleving. Zouden we niet met milder leven veel  meer het ware geluk kunnen vinden? Is dat wellicht wat verschillende generaties verbindt op het ogenblik?